مظاهری‌سیف، جریانات نوظهور معنوی در ایران را به دو گروه تقسیم کرد و اظهار داشت: دسته اول خواستگاه داخلی دارند و در داخل کشور خودمان ایجاد شده است که با کار تشکیلاتی و تبلیغی گسترده، موفق به جذب افراد زیادی شده‌اند که بزرگترین آنها عرفان حلقه است که در همه شهرها ورود پیدا کرده است، دسته دوم این ادیان شبه معنوی، خواستگاه خارجی دارند که در کشورهای دیگر پدید آمده‌اند و در حال حاضر در کشور ما در حال فعالیت هستند و گستره جغرافیایی گسترده‌ای دارند.
وی ادامه داد: من مدت زیادی تحقیق و بررسی کردم و متاسقانه متوجه شدم تمامی این ادیان و عرفان‌های نوظهور و خودساخته وارد کشور ما شده است، اما به دلیل اینکه این ادیان با نام اصلی خود وارد کشور ما نشده‌اند بلکه بیشتر در قالب مؤسسات فرهنگی بوده‌اند که تشخیص آن را بسیار سخت می‌کند.
مدیر گروه مطالعات جنبش‌های معنوی نوین گفت: در بسیاری از موارد گمان می‌کردیم این عرفان‌ها و گروه‌ها در ایران وارد نشده است، اما بعدها بررسی‌های ما نشان داد که مثلا فلان عرفان در قالب یک کتاب ورک بوک و کتاب تمرینات در سال 75 ترجمه شده و ما مطلع نبودیم.
مظاهری‌سیف تصریح کرد: تمامی این عرفان‌ها آسیب‌های متعددی در حوزه‌های مختلف از جمله آسیب‌های روانی، سیاسی، اجتماعی و اعتقادی دارند و پیروان این فرقه‌ها و عرفان‌ها دچار بیماری‌های شدید روانی شده و بنیان خانوادگی آنها نیز از هم فرو می‌پاشد.
وی آسیب‌های اعتقادی این عرفان‌ها را خطرناک و غیرقابل جبران دانست و گفت: آسیب‌های دیگر این عرفان‌ها مانند آسیب‌های روانی را می‌توان با فرآیندهای مشاوره‌ای و درمانی جبران کرد ولی فردی که اعتقادات خود را از دست می‌دهد حتی برای حل بحران‌های روانی خود نیز دیگر پایگاهی ندارد و این آسیب در موردی افرادی که قبلا اعتقادات محکمی داشته‌اند بیشتر است.
مظاهری‌سیف، شروع آسیب‌های اعتقادی این عرفان‌ها را در حوزه خداشناسی و توحید عنوان کرد و ادامه داد: ما در برخی از این عرفان‌ها اصلا صحبتی از خدا نداریم که نمونه بارز آن «دالای لاما» رهبر بوداییان «تبت» است که اعلام می‌کند من دین و مذهبی را ترجیح می‌دهم که خدا نداشته باشد که دقیقا این حرف را برخی افراد در داخل کشور هم می‌زنند.
نظرات شما عزیزان:
موضوعات مرتبط: <-CategoryName->
برچسب‌ها: <-TagName->
